Ben ik jouw duwtje in de rug?
Sinds mijn vroege jeugd heb ik fotografie ingezet om mijn visie en visuele identiteit te versterken. Ik heb mijn creativiteit onder anderen geuit door middel van mode en fotografie, wat voor mij een belangrijke uitlaatklep is geweest.
Opgegroeid in een multiculturele omgeving, koesterde ik een diepe liefde voor tradities, mode en het vastleggen van momenten door middel van fotografie. Ik zou de dag van vandaag niet zijn wie ik nu ben zonder de multiculturele omstandigheden waarin ik opgegroeid ben en nog steeds in opgroei.
Deze ervaringen hebben mijn interesse in de relatie tussen mode en fotografie aangewakkerd en hebben een sterke invloed gehad op mijn artistieke praktijk.
Het najagen van mijn passie leidde naar mijn studie fotografie aan Narafi. Hoewel mijn ouders aanvankelijk niet achter deze keuze stonden – ze beschouwde het niet als een ‘echte’ studie – heb ik hen snel het tegendeel bewezen. Na loop van tijd zagen ze mijn toewijding aan de opleiding en veranderden hun standpunt.
De twee uur durende reis met tram, metro, tram, bus naar het campus was een uitdager. Maar het was een deel van het inspanning die ik leverde, het was een deel waarin ik rond me keek, observeerde en creativiteit opdeed vanuit de wereld rond mij.
Vaak krijg ik de vraag waarom ik fotografie ben gaan studeren, terwijl je de kennis ook buiten een formele opleiding zou kunnen vergaren.
Mijn antwoord is simpel: de tijd vliegt voorbij wanneer ik met mijn camera bezig ben. De drie jaar van de opleiding voelen als een vloeiende reis, waarbij ik geniet van elk moment en de groei van mijn getalenteerde medestudenten bewonder.
In de toekosmt hoop ik met mijn beelden mensen te inspireren en hen aan te moedigen om hun passies na te streven, zelfs als ze twijfelen.
Ik wil het duwtje in de rug zijn voor anderen, net zoals mijn geliefden dat voor mij zijn.
Ben ik jouw duwtje in de rug?